Deze week was het dan zover: onze eerste inspectie. Begin november kreeg ik bericht dat ze wilden langskomen maar zelfs daarvoor wist ik al dat wij er dit jaar aan konden geloven. Bijna iedereen met lagere schoolkinderen in onze Facebook groep had al bericht gekregen. Een officiële uitslag hebben we nog niet, maar ik denk toch dat ze positief klonken. Even een overzichtje.

Het begon al de dag ervoor. Als er één ding is waar ik niet tegenkan dan is het vreemde mensen in mijn huis (tja, introvert hé) en zeker niet terwijl ik volle verbouwingsmodus zitten. Het geeft het huis zo’n triestig uitzicht, maar bon, het was nu niet anders. Dus, de dag ervoor veel stress, opruimen, kuisen (niet dat het overdreven rommelig of vuil was, maar ja, je weet hoe dat gaat), en even rust toen we naar de oudste zijn zwemlessen gingen waar hij zijn brevet van 25m haalde (net op tijd voor wat goede punten bij de inspectie te scoren 😉 )

De dag zelf stond ik ’s morgens doodziek op. Nee, niet van een virus, maar lekker van de stress: misselijk, krampen, bibberen, het kon niet op. Vanaf 9u zat ik al naar de deur te kijken, wetende dat ze pas om 10u er zouden zijn. En dan waren ze daar en kon ik niet meer terug. Ze kwamen niet samen aan (ze zijn met twee), want mevrouw stond nog in de file. Tja, hier op de N16 is het niet anders, Ik liet meneer binnen en die wist mij toch al snel op mijn gemak te stellen. Zodra ik wat rustig was geworden en we de eerste vragen achter de rug hadden kwam mevrouw aan en kon het gesprek echt beginnen.

Veel tonen van wat we doen (we gebruiken schoolmethodes voor de hoofdvakken bij de oudste, voor de jongste enkel voor taal en spelling, maar de methode die we voor rekenen gebruiken viel blijkbaar ook in de smaak), vragen over waarom we voor thuisonderwijs kozen (en onze uitleg konden ze ook wel snappen) en wat het doel is voor de kinderen. Bij de oudste focussen we dit jaar op het basisschool examen en daarna de 1ste graad. Daarna zien we welke richting hij wil doen en of ik die kan aanbieden. Bij de jongste snapten ze wel dat we momenteel nog niet verder keken dan het basisschool examen, door zijn DCD maar ook omdat hij nog maar in het vierde zou zitten en we nog even tijd hebben om te kijken hoe hij zich ontwikkeld en wat we met die mogelijkheden van hem kunnen doen.

Ze vroegen ook aan de kids wat zij wilden: liever terug naar school of thuis blijven leren. Volmondig kozen ze hier beide voor thuisonderwijs. Tja, ik verwachtte niet anders. Ze vroegen ook waarom, de oudste vertelde over het pesten en toen ze vroegen hoe het in de judo en de chiro was kon hij blij vertellen dat het daar niet het geval was. De jongste kon rustig uitleggen dat hij in school niet kon volgen en bij mij wel. Dat snapten ze wel, tja, mama past zich aan hé. Ze zagen ook dat de kids er gelukkig uitzagen, wat meer wil je hé. Ze zeiden me dat ik best zo voort mocht doen. Maar nu is het wachten op het uiteindelijke verslag. Dat komt van Brussel. Ik hoop dat het positief is, anders komen ze dit schooljaar terug, maar ik ga ervan uit dat, als ze zeggen dat ik zo mag voort doen, ik wel een positief verslag in mijn bus ga vinden. Fingers crossed!

En nu, nu gaan we lekker verder zoals we bezig waren. Elke dag leren, elke dag spelen en vooral veel genieten van onze gezinstijd. Dat is toch wat telt, niet?