Mama, vandaag is een dag waarop ik elk jaar weer even stil sta bij het feit dat ik je zo hard mis. 7 jaar zijn we nu verder en nog steeds blijf ik met vragen achter. Waarom? Tja, een vraag die we nooit beantwoord zullen weten, want jij kan het ons niet meer vertellen. We kunnen alleen maar raden. Raden naar het waarom. Raden naar dat wat zo op jou drukte dat je geen andere uitweg meer zag.
Ik zag je nog de dag ervoor, we maakten plannen voor de verjaardag van mijn jongste. We zouden elkaar snel weer zien. De dag zelf had ik die onverklaarbare drang om je te bellen, maar ik deed het niet, want je zou op je werk zijn. Had ik maar … Misschien was alles dan anders geweest. Ik weet het niet.
Dit jaar is het ook de eerste keer dat we niet alleen jou, maar ook Bruno moeten missen. Hopelijk mag je samen zijn, waar je dan ook bent. Geloof ik in de hemel? Nee, toch niet in het verhaaltje dat de katholieke kerk vertelt, jij ook niet, dat heb je zelf gezegd. Maar dat er iets is, ja, dat wil ik zeker hopen. En dat jij daar bent, samen met Bruno en over jullie kinderen en kleinkinderen waakt, dat wil ik best geloven. Ik ben ervan overtuigd dat je je handen vol hebt met ons.
Over je kleinkinderen gesproken, ze vragen nog vaak naar jou. “Deed moeke dit ook?” “Vertel nog eens over moeke.” Ze hebben altijd geweten hoe graag je hen zag en zien jou ook nog steeds doodgraag. (Ha, “dood”graag, galgenhumor. Een ander zou nu denken, wat voor grapjes zit ze nu te maken, maar jij weet wel beter hé, ik heb het ten slotte allemaal van jou geleerd.)
Maar goed, vandaag dus, 7 jaar verder alweer. Maar toch grijp ik nog geregeld naar mijn telefoon om je te bellen zodat ik kan vertellen over de streken dat die kleinkinderen van jou weer uithaalden, gewoon om je te horen zeggen dat ik niet minder erg was. Of om je iets te vragen wanneer ik goede raad nodig heb. Of te klagen over god mag weten wat. En dan heb ik je nummer al bijna opgezocht voor ik weer besef, nee, ik kan je niet meer bellen. En dan doet het weer even pijn.
Maar vandaag is ook een dag waarop ik weer besef hoe kostbaar het leven is. Hoe hard ik geniet van elke seconde met mijn kinderen en mijn man. Hoe ik leef in de hoop dat het je eer aan doet. Want mama, jij hebt mij de basis meegegeven waarop mijn leven gebouwd is en zonder jou zou ik nu niet staan waar ik sta. Dus mama, bedankt. Bedankt voor alles wat je ons gegeven hebt. Bedankt voor je liefde. Bedankt voor jou.
Ken je iemand die aan zelfmoord denkt of die een poging ondernam? Vang je signalen of zelfmoordgedachten op van iemand uit je naaste omgeving? Negeer ze niet, er zijn verschillende manieren waarop je kan helpen. Lijkt zelfmoord soms nog de enige oplossing? Je wil niet meer denken of voelen? Je staat op een keerpunt, er moet iets veranderen? Bij zelfmoord1813 kan je terecht voor een luisterend oor.
<3
Pakt me echt zus! Ps: ik wist niet dat je zo mooi kon schrijven! Ik ben er voor je! If you need me call me no matter…. de rest ken je wel ik meen het!! Dikke knuf zus en hou je kopje recht je bent de beste zus die ik wensen kan! <3 <3 <3 (mijn grote zus) !!!!! Hvj
Amai schatti heb krob in mn keel…ge hebt da heel mooi verwoord.❤😘